…. sorry for the inconvenience. Van WizzAir krijgen we ‘s ochtends een sms. Ach, we hadden er al rekening mee gehouden.
Wat een fijn vliegveld is Eindhoven
Allereerst omdat er weinig wordt omgeroepen in de vertrekhal. De informatie moet je op de borden lezen. “Eindhoven Airport is a silent airport. No flight announcements will be made”. Er staat dus niet zomaar een gejaagde reiziger pal voor je neus stil om te luisteren naar een onverstaanbaar bericht. De rijen zijn niet lang en het zelf inchecken gaan vlot.
Helaas is onze vlucht wel vertraagd
Tot drie keer toe. Hoe laat we vertrekken is onzeker. Dus zitten Mila en ik in het rustige hoekje met de titel Mobility Assistance te wachten. Met onze laptops op de schoot. In afwachting van de bekendmaking van onze gate. Ik werk nog snel wat mails weg en Mila kijkt rond. Ze heeft van mij de opdracht gekregen een stukje tekst over zichzelf te schrijven.
Mila gaat op reis en neemt mee…
allereerst haar herinneringen van de vorige reizen naar Bosnië. Wij zijn al vaker in dit land geweest. Gezamenlijk op vakantie met twee gezinnen. Kamperen aan de Drina, raften op de Tara. Het zijn fijne herinneringen. Daarnaast sleept ze nog wat stress mee van de afgelopen weken. Leren, toetsweek en het inpakken van haar spullen. Vertrek uit Utrecht en weer een paar dagen bij haar ouders verblijven. Eénmaal uit huis, is het toch anders om weer langer dan een paar dagen op bezoek te zijn. Samen hebben we ook verwachtingen van deze reis. Nooit eerder zijn wij samen op reis geweest. Nu vliegen we samen naar Sarajevo op een zaterdagmiddag in mei. Zonder gedoe zijn onze koffertjes ingecheckt en zijn we de security check voorbij. Wij hebben beiden zin om weer te reizen en nieuwe indrukken op te doen.
Dit wordt mijn 3e reis met Stichting Make Sense!
En op dit vertrek hebben we 3 jaar moeten wachten. Er kwam even een periode vol corona gedoe tussen. Niet handig om dan op reis te gaan. Gelukkig is van uitstel geen afstel gekomen. Het gezin Djuric heeft er lang op gewacht maar op vrijdag 20 mei zagen ze een stel Nederlandse kerels het erf op rijden om de bouwplaats te inspecteren. Vandaag komt de rest van de vrijwilligers aan en morgen zijn Mila en ik er ook bij.
Wij wachten nu op onze vlucht en raken langzaam gewend aan de vreemde talen om ons heen. Vanaf Airport Eindhoven vliegen mensen naar Budapest, Vilnius, Warshau, Krakow, Cluj Napoca en Sarajevo. Om de tijd te doden proberen we de verschillende talen van de mensen om ons heen te raden. Zo wennen we alvast aan het Servo-Kroatisch. Ik hoop dat er in het dorpje waar we gaan bouwen ook een paar mensen treffen die wat Engels spreken. Of Duits. Dat maakt het voor ons makkelijker om ook hun verhaal te vertellen.
