Het is bijna Kerst en dat is de periode waarin je dood gegooid wordt met goede doelen. En de vraag om een financiële bijdrage. Die vraag gaat vaak gepaard met foto’s of filmpjes van uitgehongerde kinderen. Foto’s van mensen in een ziekenhuis of oma’s in vodden op een bed in een lemen hutje.
Zielig? Ja, tuurlijk! Het zijn vreselijke omstandigheden waarin mensen leven. Soms in ons eigen land, meestal in andere landen. Mijn vader heeft een deel van zijn werkzame leven in ontwikkelingslanden gewerkt. Hij sleepte zijn gezin van Suriname via een aantal Afrikaanse landen naar Indonesië. In zijn én mijn ogen is de beste ontwikkelingshulp hulp waarmee de mensen zelf aan de slag kunnen. In hun eigen land, op hun eigen stuk grond. Ik geef dus niet aan grote goede doelen waarvan bekend is dat zij ook een hele organisatie moeten financieren van de donaties. Liever kleiner en directe, praktische hulp waarmee de mensen verder kunnen.
Wanneer doe je het goed?
Daarom ben ik al een paar jaar vrijwilliger van Stichting Make Sense! Samen met een groep andere vrijwilligers bouwen we een ruwbouw huis in Bosnië. Met onze eigen handen en samen met het gezin dat het huis krijgt. Binnen het bestuur, waar ik deel van mag uitmaken, bespreken we elk jaar wel een keer wat we doen, waarom we dat doen, voor wie en wat we er mee willen bereiken. Natuurlijk ben je vanuit Nederland beperkt in je mogelijkheden. Het blijft op afstand lastig te beoordelen of je het gewenste resultaat bereikt.
Minder stress, meer ruimte groei
Dit jaar hebben we, op aanraden van Hulpaktie Doboj en de plaatselijke Rode Kruis, voor het gezin Gavrić gekozen. Want Make Sense! heeft als doel om gezinnen met (kleine) kinderen verder te helpen in hun toekomst door een stevig en professioneel huis te bouwen. Een stenen fundament voor de toekomst. Want warm, droog, veilig en gezond wonen is de basis van groei. Voor de ouders betekent het minder stress, voor de kinderen rust en ruimte om zich te kunnen ontwikkelen.
Jonge generatie
We kiezen dus niet voor dat uitgemergelde omaatje in de deuropening van haar vervallen schuurtje of voor de gehandicapte alleenstaande man van middelbare leeftijd. We kiezen voor gezinnen die kans maken op verbetering. Zij hebben nog een toekomst en zijn in staat iets te veranderen aan hun eigen omstandigheden en de situatie in hun land.
Geen huurdersbescherming
Op het filmpje dat Sanja Gavrić van hun huidige huurhuis heeft gemaakt zie je verval; schimmel op de muren, scheuren en viezigheid. Zij vertelt dat basisvoorzieningen, zoals een boiler voor warm water, niet werken. En dat ze steeds lekkages hebben. In een eerder gesprek met ons ter plekke vertelde ze dat het gezin de afgelopen jaren van huurhuis naar huurhuis zijn gegaan. Telkens weer het boeltje oppakken en verkassen met kleine kinderen. Als de huurbaas een slechte bui heeft, moet je morgen weg. Van huurdersbescherming hebben ze in Bosnië nog nooit gehoord.
Iedereen een Apple
Je ziet in het filmpje ook dat ze een televisie hebben. En het filmpje is opgenomen met een mobieltje. Hey, denkt menig Nederlander dan… ze zijn blijkbaar toch niet zo arm. Geen simpele Nokia uit 2000 maar soms gewoon een Apple! Niet de nieuwste, maar toch. Klopt dat wel?Als ze zich dat kunnen veroorloven, waarom zou je die mensen dan helpen?
Een levensbehoefte
Arm of rijk, iedereen heeft een mobiel. Waar mensen geld aan uitgeven, welke prioriteiten ze hebben en wat ze er voor hebben moeten doen óf laten is heel persoonlijk. Een mobiele telefoon of een televisie hebben betekent toegang krijgen tot de rest van de wereld. Anno 2018/2019 is een mobieltje een eerste levensbehoefte. Als bij jou of mij een deurwaarder alles komt weghalen, moet hij de televisie laten staan. Het hebben van een televisie daar betekent niet automatisch een Premium abonnement van Ziggo met 25 kanalen en Netflix. Het is ook vaak een 2e hands model, gekocht of gewoon gekregen. In sommige landen hebben vrouwen of kinderen daarvoor seksuele diensten moeten leveren. Want zo zit helaas de wereld ook in elkaar: voor wat, hoort wat.
Kans op een betere toekomst
Moeten we dus alleen mensen helpen die geen mobieltje, wasmachine of televisie hebben? Wij vinden van niet. Juist mensen die nog actief zijn, die energie hebben, die open staan voor veranderingen doordat ze zien hoe het ook kan willen we helpen. Zij hebben nog een toekomst. Aan een (bijna) dood paard moet je niet meer trekken. Dat is heel hard maar je moet een keuze maken.
Makkelijk communiceren
Ondanks dat Zoran Gavrić kampt met structurele gezondheidsproblemen zien we een gezin dat leeft. In Sanja zien we een actieve jonge vrouw die ondanks tegenslagen verder wil. Zij heeft een (tijdelijke) baan en houdt het gezin overeind. Wij zamelen geld in voor bouwmaterialen en komen graag in mei 2019 bouwen. Zij spreekt ondertussen haar eigen netwerk aan en vraagt om hulp. We bieden ze hoop op een eigen huis. Iets dat in Bosnië heel belangrijk is omdat het systeem van sociale huurwoningen niet goed werkt. Dat zij een televisie en mobieltje hebben, is voor ons minder relevant. Voor ons is het vooral makkelijker communiceren, dat is een feit.
Doneren aan de allerarmsten
Stichting Hulpaktie Doboj heeft trouwens recent voedsel- en kledingpakketten uitgedeeld aan de allerarmsten in Doboj. Betaald met geld van donaties en in samenwerking met het kinderopvanghuis Prijateljska Kuća van Marlies van Hoffen en het plaatselijke Rode Kruis.
Wil je specifiek hen en de allerarmsten helpen? Ga dan naar https://doboj.nl/ of neem contact op met Dickie de Rijk via doboj@doboj.nl. Ben je meer van stenen en huizen?
Gun je Sanja en Zoran een eigen huis? Bezoek dan onze webshop en kies een bouwmateriaal uit om te doneren: www.stichtingmakesense.nl/webshop. Dan maak je ons ook blij.
Fijne feestdagen!
Esther van Halteren
