In 2007 is de meeste energie gestoken in het renovatieproject van de ziekenhuisafdeling in Doboj. Toch vonden de vrijwilligers ook tijd voor andere initiatieven.
Hier volgt een overzicht:
Ziekenhuis Doboj
In mei 2007 heeft een groep vrijwilligers van stichting Make Sense! de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis in Doboj opgeknapt. Na de oorlog in voormalig Joegoslavië was er geen geld om iets te doen aan de erbarmelijke omstandigheden waarin patiënten worden verzorgd en artsen hun werk deden. Make Sense! kon wel iets doen en vroeg daarvoor steun van vrienden, bekenden en andere relaties. Er was veel materiaal nodig om daar te gebruiken. Ook zijn we op zoek gegaan naar donaties, subsidies en sponsorgelden. Om de lokale economie te stimuleren, hebben we Bosnische vakmensen ingeschakeld om samen met ons de klus te klaren. Daarnaast had het ziekenhuis behoefte aan alle denkbare medische en verzorgingsmaterialen. Zo hebben wij gezorgd voor thermometers, ondersteken, urinaals, infuusstandaards, lakens, kussens, bloeddrukmeters, pampers, maandverband. Dankzij sponsoring van een 10 ton truck, die door Make Sense! volledig was afgeladen, hebben wij alle gedoneerde materialen probleemloos de grens over gekregen.
Bezoek kindertehauis Prijateljska Kuca
‘Prijateljska Kuca’ (Vriendelijk Huis), het kindertehuis, is ons eerste project en de aanleiding om Make Sense! op te richten. Wat we daar doen is eigenlijk heel simpel. We laten deze kinderen zien dat er mensen om hen geven. Dat wij speciaal uit Nederland komen om een paar dagen bij hen te zijn is al zo’n opsteker voor deze kinderen. We bakken pannenkoeken met ze, doen spelletjes, brengen ze naar bed en er wordt natuurlijk veel geknuffeld. Vanzelfsprekend nemen we cadeautjes mee, dat maakt het bezoek extra feestelijk. Maar het grootste cadeau is toch dat de kinderen heel veel liefde en aandacht extra krijgen en zich erg geliefd voelen.
Adoptiekind Bozidar
Bozidar is het jongetje dat Make Sense! financieel heeft geadopteerd. Hij is geboren op 15 maart 2005. Het huis waarin hij opgroeit is een piepklein schuurtje gebouwd van opeengestapelde betonblokken, een houten vlonderdak en ramen zonder glas. Zijn vader van 64 en moeder van 48 jaar (leeftijd in 2007) hebben geen water, geen elektriciteit en alleen een houtkacheltje om het huisje te verwarmen. Bozidar heeft een oudere broer van 19 jaar (2007) die in een schuurtje woont waar wij in Nederland onze fiets nog niet zouden willen stallen.
